Corfu (GR) - 2022
Maroilles (F) - 2018
Lier (B) - 1991
Lier (B) - 1990
Turnhout (B) - 1993
Rutten (B) - 1993
Hoogstraten (B) - 1993
Rutten (B) - 1992
Lier (B)- 1990
Veurne (B) - 1992
Veurne (B) - 1992
Scherpenheuvel (B) - 1992
Lier (B) - 1991
Scherpenheuvel (B) - 1992 *
Het eerste wat je op een fototentoonstelling moet doen is goed kijken. Wie niet verder kijkt dan zijn neus langs is, ziet weinig van de wereld. Wie niet nauwgezet kijkt naar de afdrukken van Willy Truyens, ziet zijn bijzonder talent niet.
Ik zie notabelen die zelf heilig willen worden. Ik bekijk de devotie van een kind tussen witte spoken. Ik lees het bord “Christus gevangen” en zie op de achtergrond mensen en een kermiskraam. Ik bezie een man in het verborgene, onder een baldakijn, met de ogen dicht. Een toeschouwer kijkt alsof hij er ook niet aan kan doen. Ik beschouw een jonge engel vóór een priester. Ik beoordeel een lijnenspel van kaarsen als zonnestralen uit de hemel. Ik zie dienstmaagden van de heer schuilen voor de regen. Ik zie priesters een heiligenleven opvouwen. En misdienaars die, om hun schouders te sparen in de processie, een heilige even parkeren aan de kerk. Een processie als een rommelmarkt. Ik ruik verhalen, verhalen, verhalen.
Wat zién jullie? Misschien helemaal iets anders. Dat is nu net de kracht van de fotografie van Willy Truyens. Hij vertelt verhalen die niet af zijn. Hij geeft je wat details en een beetje context maar het hele plaatje krijg je niet te zien. Als je alle verhalen optelt wel. Want dat is net de kwaliteit van een fototentoonstelling. Een geheel. Een massieve indruk.
Ik zie notabelen die zelf heilig willen worden. Ik bekijk de devotie van een kind tussen witte spoken. Ik lees het bord “Christus gevangen” en zie op de achtergrond mensen en een kermiskraam. Ik bezie een man in het verborgene, onder een baldakijn, met de ogen dicht. Een toeschouwer kijkt alsof hij er ook niet aan kan doen. Ik beschouw een jonge engel vóór een priester. Ik beoordeel een lijnenspel van kaarsen als zonnestralen uit de hemel. Ik zie dienstmaagden van de heer schuilen voor de regen. Ik zie priesters een heiligenleven opvouwen. En misdienaars die, om hun schouders te sparen in de processie, een heilige even parkeren aan de kerk. Een processie als een rommelmarkt. Ik ruik verhalen, verhalen, verhalen.
Wat zién jullie? Misschien helemaal iets anders. Dat is nu net de kracht van de fotografie van Willy Truyens. Hij vertelt verhalen die niet af zijn. Hij geeft je wat details en een beetje context maar het hele plaatje krijg je niet te zien. Als je alle verhalen optelt wel. Want dat is net de kwaliteit van een fototentoonstelling. Een geheel. Een massieve indruk.
Veertien zwart-witfoto’s vervangen in augustus 2025 de tableaus met de kruisweg in de barokke kapel van Maria der Zeven Smarten in Minderhout. Soms ingetogen en ontroerend, soms licht absurd of chaotisch. De beelden tonen mensen in een processie, op zoek naar zingeving, naar houvast, misschien naar elkaar. Fascinerend hoe geloof in elkaar steekt en mensen bij elkaar brengt. Ze dragen heiligenbeelden, steken kaarsen aan. Ze spelen in elk geval een rol in een rollenspel. Is het traditie, theater, geloof, folklore? Godsdienst als een verhaal om mensen met hun neus in dezelfde richting te zetten?
Willy Truyens is een fotograaf met een scherp oog. Met één oog door de lens ziet hij meer dan andere mensen met twee ogen. Hij kijkt met een zachtmoedige blik en een niet te temmen nieuwsgierigheid naar het diep-menselijke achter het ritueel. Spel en ernst. Tegelijk. Hij vangt het sacrale én het alledaagse. Hij is een chroniqueur van het katholieke leven, maar ook van de mens zelf, gevangen in momenten van devotie waar hoop en verwachting samenkomen.
Juist voor die eigenschappen is zwart-witfotografie perfect geschikt. Het is een spel van uitersten tussen het haast oneindige diepe zwart en het pure, zuivere, onbevlekte spierwitte wit. Enerzijds het zwart van hel en verdoemenis en anderzijds het wit van onschuld of hemelse verlossing. Tussen dit maximale contrast beweegt de nuance van het grijs, van de middentonen, van het vagevuur.
De ware kracht van een zwart-witfoto schuilt niet alleen in dit maximale contrast. Er zijn tal van andere kwaliteiten van licht en donker die de diepte, de gelaagdheid en het verhaal van het beeld bepalen. Goede foto’s tonen details in de donkerste partijen zonder te veranderen in een massief vlak. Denk aan de foto met de broeders die kruisen dragen, die rimpels in die mouw. Het strijklicht. Het reliëf van die hand. Wie op deze tentoonstelling kijkt naar licht en donker, licht en schaduw, ontdekt, in gedachten, een muzikaal ritme. Hoge contrasten versterken emoties en voegen dramatiek toe. Tegelijk weken ze melancholie los en een gevoel van rust.
Zo wordt zwart-witfoto’s kijken poëzie lezen. Zo nodigt de fotograaf uit om te blijven kijken, want wie niet goed kijkt heeft niets gezien. Zien is geloven.
Juist voor die eigenschappen is zwart-witfotografie perfect geschikt. Het is een spel van uitersten tussen het haast oneindige diepe zwart en het pure, zuivere, onbevlekte spierwitte wit. Enerzijds het zwart van hel en verdoemenis en anderzijds het wit van onschuld of hemelse verlossing. Tussen dit maximale contrast beweegt de nuance van het grijs, van de middentonen, van het vagevuur.
De ware kracht van een zwart-witfoto schuilt niet alleen in dit maximale contrast. Er zijn tal van andere kwaliteiten van licht en donker die de diepte, de gelaagdheid en het verhaal van het beeld bepalen. Goede foto’s tonen details in de donkerste partijen zonder te veranderen in een massief vlak. Denk aan de foto met de broeders die kruisen dragen, die rimpels in die mouw. Het strijklicht. Het reliëf van die hand. Wie op deze tentoonstelling kijkt naar licht en donker, licht en schaduw, ontdekt, in gedachten, een muzikaal ritme. Hoge contrasten versterken emoties en voegen dramatiek toe. Tegelijk weken ze melancholie los en een gevoel van rust.
Zo wordt zwart-witfoto’s kijken poëzie lezen. Zo nodigt de fotograaf uit om te blijven kijken, want wie niet goed kijkt heeft niets gezien. Zien is geloven.
Patrick Van Gompel
Journalist - auteur
Augustus 2025
Journalist - auteur
Augustus 2025
* Gedurende de tentoonstelling ontstond enige commotie over de foto waarop voormalig bisschop Van Gheluwe te zien is.
Daarom kwam dit extra onderschrift bij deze foto:
"Deze man onder het baldakijn wekt nog steeds boosheid op, zijn daden zijn nog niet verteerd.
Toen ik deze foto 35 jaar geleden maakte, toonde ze een plechtig en eervol moment: de bisschop die het Mariabeeld in de processie droeg.
Nu, met de kennis van zijn misdaden, krijgt het beeld een heel andere lading en voelt het als een schijnvertoning.
De foto hangt hier om te tonen dat verbergen geen oplossing is. Herinnering en zichtbaarheid zijn nodig, ook al is het kiezen voor de stilte gemakkelijker."
Daarom kwam dit extra onderschrift bij deze foto:
"Deze man onder het baldakijn wekt nog steeds boosheid op, zijn daden zijn nog niet verteerd.
Toen ik deze foto 35 jaar geleden maakte, toonde ze een plechtig en eervol moment: de bisschop die het Mariabeeld in de processie droeg.
Nu, met de kennis van zijn misdaden, krijgt het beeld een heel andere lading en voelt het als een schijnvertoning.
De foto hangt hier om te tonen dat verbergen geen oplossing is. Herinnering en zichtbaarheid zijn nodig, ook al is het kiezen voor de stilte gemakkelijker."